Pod koniec 1968 roku grupa The Rolling Stones wpadła na oryginalny pomysł promocji swojej nowo wydanej płyty, Beggars Banquet,1 i 11-12 grudnia zorganizowała telewizyjny występ, na który gościnnie zaprosiła m.in. Johna Lennona, Erica Claptona, The Who, Taj Mahala, Marianne Faithfull, czy Jethro Tull. Ostatecznie show miał trafić na ekrany telewizorów za pośrednictwem stacji BBC, ale z różnych względów do tego nie doszło, taśma zaś „zniknęła" na kilka dekad i została wydana dopiero w 1996 roku (w 2004 roku wydane zostało DVD).
Czym więc był The Dirty Mac? Był supergrupą rockową, w której skład wchodzili:
- John Lennon (The Beatles)
- Eric Clapton (świeżo po rozpadzie Cream)
- Keith Richards (The Rolling Stones)
- Mitch Mitchell (The Jimi Hendrix Experience)
Oraz, dodatkowo:
Nazwę wymyślił John, który w ten sposób chciał nawiązać do popularnej wówczas kapeli Fleetwood Mac. Notabene był to pierwszy publiczny występ Lennona bez reszty Beatlesów. The Dirty Mac zagrali tylko raz, 11 grudnia 1968 roku i tylko dwa utwory. Pierwszym był „Yer Blues" (Lennon/McCartney), który można było usłyszeć na wydanym nieco wcześniej (22 listopada 1968) Białym Albumie:
The Beatles — Yer Blues
Yes I’m lonely wanna die
Yes I’m lonely wanna die
If I ain’t dead already
Ooh girl you know the reason why.In the morning wanna die
In the evening wanna die
If I ain’t dead already
Ooh girl you know the reason why.My mother was of the sky
My father was of the earth
But I am of the universe
And you know what it’s worth
I’m lonely wanna die
If I ain’t dead already
Ooh girl you know the reason why.The eagle picks my eye
The worm he licks my bones
I feel so suicidal
Just like Dylan’s Mr. Jones
Lonely wanna die
If I ain’t dead already
Ooh girl you know the reason why.Black cloud crossed my mind
Blue mist round my soul
Feel so suicidal
Even hate my rock and roll
Wanna die yeah wanna die
If I ain’t dead already
Ooh girl you know the reason why.
W drugim utworze, „Whola Lotta Yoko", The Dirty Mac wraz z Ivrym Gitlisem występowali bardziej jako muzyczne tło do… hm… „wokalu" Yoko Ono. Muzyka jest rewelacyjna i dla niej samej warto odpalić poniższy filmik:
Całe wydarzenie było bezprecedensowe, a audio i/lub wideo nagrania jest absolutnie obowiązkowe dla wszystkich fanów muzyki lat sześćdziesiątych. Nagrań, także wersji nie zamieszczonych na wydanej przez The Rolling Stones płycie, można odsłuchać w serwisie Grooveshark — The Dirty Mac.
-
Data wydania: 6 grudnia 1968 r. ↩︎