Książki Terryego Pratchetta mają w sobie takie dziwne coś, co powoduje, że dławię się i duszę nad nimi, z bliżej niewyjaśnionych powodów. Jednym z nich rzecz jasna, domniemywam, jest poczucie humoru, jakie zostało w nich zastosowane. Terry miewa książki z serii Świata Dysku lepsze i gorsze. Zdarzyło mi się natknąć na jedną czy dwie, które nie wprawiły mnie w konwulsyjne drgawki. Można jednak uznać to za wyjątki potwierdzające regułę, czy jeśli ktoś woli meteorologię, anomalia. ...

Przez ostatnich kilka dni, byłem nieco zajęty. Wszystko za sprawą reaktywacji Czytelni, w którą się bardzo mocno zaangażowałem. Dzisiaj, mogę zacytować: Lubię ten moment każdego poranka, gdzieś w okolicach godziny dwunastej, kiedy zasiadam z kawą przed monitor mojego komputera. Myszka w dłoń, kilka ruchów, gorący łyk orzeźwiającego płynu. Wypoczęte oczy jeszcze nie szczypią bezlitośnie, głowa pełna jest różnorakich pomysłów na dzisiejszy dzień. To jest moment, w którym brakuje mi wyłącznie jednej rzeczy. Dobrej czytelni. Źródła najświeższych informacji, najciekawszych porad i idealnie dobranych przekładów, dotyczących mojej ulubionej dystrybucji – Ubuntu. ...

Kiedyś przyszło mi napisać Klient DC++ dla Debiana, który był luźnym tłumaczeniem HOWTO poświęconego instalacji ldcpp w Ubuntu bodaj 5.04. Ponownie biorę się za luźne tłumaczenie, tym razem na temat instalacji LinuxDC++ w Ubuntu 6.10 z CVS. Oryginał jest do znalezienia tutaj – HOWTO: Install LinuxDC++. Zaczynamy (: LinuxDC++ to Linuksowy port programu DC++. Jest oparty na tym samym jądrze, co Windowsowy pierwowzór, ale interfejs programu wykorzystuje bibliotekę GTK+. Ogólnie LinuxDC++ służy wymianie plików między ludźmi na zasadzie P2P (: Na dobry początek, będziemy potrzebowali spełnić takie zależności: ...

Całkiem niedawno pisałem o problemach jakie sprawiać może (i jak można to ew. obejść) nowa funkcja w Apt-getcie, “autoremove”. Pojawia się pytanie, czym więc zastąpić Apt-geta? Pierwszym programem, który przychodzi mi na myśl (zdaje się, że nie tylko mnie ;)) jest Aptitude, ale czy jest to jedyna alternatywa? Otóż nie. Wajig to – za serwisem DebianUsers – “uniwersalne narzędzie dla administratora systemu Debian”. Jeśli Debian to i Ubuntu. sudo apt-get install wajig Wajig jest skryptem napisananym w pythonie i jest nakładką na najczęściej używane polecenia w systemach Debian oraz Debian-based: dselect, deity, deity-gtk, aptitude, apt-get, dpkg, gnome-apt czy apt-cache. Pozwala więc zarządzać wszystkim, co związane z instalacją/usuwaniem/itd. pakietów z poziomu jednego polecenia. Jak bardzo wygodne jest to w codziennym użytku pisać chyba nie muszę (; ...

Kiedy dokładnie rok temu napisałem: Anom. Nieubłaganie zbliża się nowe. Muszę przyznać, że rok 2005 należy do jednych z moich najbardziej udanych w życiu. A przynajmniej gdzieś tak od jego połowy. No, może trzech ostatnich miesięcy… Dobra, był zwyczajnym rokiem, ani nie za dobrym, ani nie za złym. Ot, po prostu (: Sporo się w nim wydarzyło, a teraz, w tym nadchodzącym 2006, liczę, że będzie działo się jeszcze więcej. nie miałem pojęcia, jak wiele. Dlatego postanowiłem napisać to podsumowanie i moje nadzieje, jakie wiążę z nadchodzącym rokiem. Będzie długo, nie technicznie, ale (mam nadzieję) ciekawie i z całą pewnością – optymistycznie. Zapraszam do lektury (: ...

Dotychczas za jedyny godny uwagi program antywirusowy dla Linuksa uważałem ClamAV. Prosty w obsłudze, z graficznymi nakładkami dla różnych środowisk (Qt, Gtk, Tk). Okazuje się jednak, że firmy poczęły dostrzegać swoją szansę na nowym rynku. Wśród wielu programów antywirusowych jakie przyszło przetestować niejednemu użytkownikowi Windowsa, moim ulubionym (podobnie jak autora źródłowego tekstu) stał się Avast! Antivirus. Darmowy do domowego użytku, nie mulący w sposób niemiłosierny jak np. Symantec Norton Anvitvirus, a przy tym wszystkim skuteczny, o czym przekonałem się nieraz. ...

Czasem zdarza się, że będąc w gołej konsoli, chcemy zainstalować jakąś listę pakietów. Załóżmy, że mamy zamiar zainstalować środowisko graficzne Xfce, ale nie chcemy instalować samej paczki xubuntu-desktop. Najpierw musimy poznać, jakież to ciekawe zależności niesie ze sobą xubuntu-desktop: apt-cache show xubuntu-desktop > xfce Teraz wyedytujemy sobie plik xfce i usuniemy wszystkie zbędne treści – zostawiamy tylko to, co znajduje się po Depends: nano xfce Nasz plik powinien zawierać w sobie wyłącznie nazwy pakietów, bez żadnych przecinków etc. umieszczonych w jednej linii. Wydajemy wówczas ostatnie polecenie: sudo apt-get install $(cat xfce) Jeśli znacie podobne użyteczne “triki”, podzielcie się (: ...

Zniknąłem z sieci na kilka dni, a to za sprawą zmian, jakie począłem wprowadzać na własnym kompie: Po pierwsze, postanowiłem zmienić system plików z ext3 na XFS, głównie ze względu na szybkość działania. Świetnie sprawuje się również ReiserFS na partycji /boot. Nie ukrywam, że to do tych zmian zachęcił mnie ten wpis Nightwisha86 na forum Ubuntu-pl (: Po drugie, przesiadłem się z GNOME na Xfce. Głównie ze względu na prędkość działania, ale również przez wzgląd na Thunara, który w wygodzie użytkowania bije na głowę Nautilusa. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie również program Xfmedia, który pomysłowo rozwiązał listę odtwarzania (znacznie lepiej niż Totem…) i jeszcze daje dokującą się ikonkę gratis. Czego chcieć więcej? ...

Nawet nie wiem kiedy i dzięki komu, ale przyszło mi zawitać na Planecie Ubuntu-pl. Motywuje mnie to tylko do jeszcze intensywniejszej pracy nad blogiem i jego treścią. W ramach przywitania, pozwoliłem sobie zrobić antypixelowe (80×15) przyciski, a co! Inne planety mają, to ta też mieć może. Przygotowałem dwie wersje, różnicą się od siebie wyłącznie logiem, które ukradłem z innych Ubuntowych grafik (patrz “Przyciski” w prawym menu bloga). Zamieszczam również pliki źródłowe *.xcf, coby każdy mógł edytować je jak sobie sam chce (; ...

Całkiem niedawno skończyłem książkę czytać. Cóż mogę rzec? Jak na debiut pana Jeda Rubenfelda jestem pełen podziwu. Przede wszystkim trzeba tutaj podkreślić czasy w jakich dzieje się akcja – Nowy Jork 1909 rok. Sama tematyka też chwytliwa, wszak Zygmunta Freuda wszyscy znają, a tu proszę, jeszcze jego sekret. Czytało się lekko i przyjemnie, choć miejscami raziły przejścia i niejednolitość między akapitami. Podobnie jak niezbyt płynne zmiany 3 os. l.p. na 1 i odwrotnie. Akcja wartka, wyraziste charaktery, zaskakujące zwroty akcji, zdumiewające zakończenie. No i jeszcze do tego nazwisko detektywa – Littlemore, po prostu wymiata. W ogóle, była to chyba najbardziej udana postać w całej książce, przynajmniej moim zdaniem ;) ...