Poczułem lekkie zmęczenie czytając kolejną książkę popularnonaukową i potrzebowałem od tego odpocząć.1 Między innymi dlatego sięgnąłem po Sherlocka Holmesa, Kurta Vonneguta2 i, polecanego mi gorąco przez Katie, Johna Irvinga, a konkretniej po „Regulamin tłoczni win". Miałem to zrobić już dużo wcześniej, ale dopiero chęć przeczytania „zwykłej" powieści zmobilizowała mnie do sięgnięcia po nią. Z całą pewnością nie jest to ostatnia książka Johna Irvinga, jaką przeczytałem — o nie, zbyt dobrze się bawiłem w trakcie lektury! (: ...

W telewizji, radiu i internecie wrze, prasa rozpisuje się na prawo i lewo o tym, co dzieje się w Warszawie przed pałacem prezydenckim. Przyglądałem się temu z przymrużeniem oka i pomimo motywowania przez moją dziewczynę do napisania czegoś na ten temat od razu, odpuściłem. Poczytałem, co w tej kwestii mają do powiedzenia moi znajomi blogerzy,1 np. CoSTa w „Niewierzącym w państwie wyznaniowym", czy Waltharius w „Pułapce uczuć religijnych". Generalnie zgadzam się z tym, co zostało tam napisane, bo trudno byłoby mi się nie zgodzić, biorąc pod uwagę, że jesteśmy ateistami. To nie spojrzenie osób niewierzących na tę sprawę jest ciekawy. Bardziej interesujące są uwagi ludzi należących do tej samej wspólnoty wyznaniowej, co obrońcy krzyża.2 Np.: ...

Mija mniej więcej 10 lat od chwili, kiedy zaczęłam marnować mój cenny czas przy tej serii gier. Ale to mój czas i odczepcie się ;) Mam prawo go marnować, jeśli zechcę! Dokładnie wtedy przeżywałam fascynację Tomb Raiderem II, kiedy zapoznałam się z grą, jakiej jeszcze nie było. Ten symulator życia spełnił moje dziecięce marzenie o domku dla lalek, w którym lalki są niemal żywe… albo lepiej powiedzieć… interaktywne. Nie będę się rozwodziła nad kolejnymi odsłonami gry The Sims, bo nie o to chodzi w tej recenzji. Zresztą, byłby to wtedy mocno spóźniony tekst. Moim celem jest przybliżenie The Sims 3, a w szczególności jej ostatniego rozszerzenia — The Sims 3: Kariera. ...

W zasadzie tytuł jest nieco tendencyjny, bo Sezena trudno jest nazwać pełnoprawnym menedżerem plików.1 To bardziej „szukacz" ostatnio używanych plików działający w ścisłej współpracy ze znakomitym narzędziem, jakim jest Zeitgeist. Tyle że ta współpraca jest nieco inna niż w przypadku takiego np. GNOME Activity Journal, który do działania wymaga samego Zeitgeista, będąc po prostu jego graficzną nakładką. Sezen, podobnie jak np. ostatnie wersje niestabilne awn-extras2 współpracujące z Zeitgeist, wymaga biblioteki dostępowej — libzeitgeist. Instalacja libzeitgeist Bibliotekę można sobie pobrać, skompilować i zainstalować samemu, ale nie od tego przecież są repozytoria i pakiety w Debianie. Rzecz w tym, że libzeitgeist w oficjalnych repozytoriach jeszcze nie ma, można natomiast zdobyć go dodając wpis z moim PPA: ...

Niemal trzy miesiące temu Łukasz zwrócił się do mnie z następującą prośbą: cześć, może napisałbyś coś na swoim blogu o tym jak według Ciebie powinno się mieć partycje ustalone i jak Ty masz itp? dzięki. Przyznam się uczciwie, że trafił akurat na czas, w którym dość intensywnie przymierzałem się do napisania dłuższego tekstu na ten temat. Otóż sam tekst jeszcze nie powstał, jednakże temat i pomysł jest aktualny, ale zwlekałem już i tak stanowczo zbyt długo z odpowiedzią, więc postanowiłem napisać ją w wersji krótszej i obiecać, że wersja rozszerzona się pojawi1. Zacznę od tego, jaką konfigurację mam od pewnego czasu sam, na jakie problemy się natknąłem w czasie, kiedy ją tworzyłem i co teraz zrobiłbym inaczej, gdybym miał taką możliwość. ...

Może jestem w błędzie, a może za mało szukałem, ale zdaje się, że Polska jest jedynym krajem, w którym partia prawicowa jest w opozycji do… partii prawicowej. Ja wiem, ja rozumiem, ja pamiętam, że Jarosław Kaczyński jest jednostką aspołeczną, ale mimo wszystko — obie partie stoją po jednej stronie i niemożliwość dogadania się ze sobą jest… no, taka polska! Problem w tym, że bardzo często, kiedy wypowiadam swoje poglądy polityczne na głos — a nie robię tego zbyt często ze względu na umiłowanie życia — jestem rozumiany opacznie. Prawdopodobnie nie zwróciłbym na to w ogóle uwagi, ale przytrafiło mi się to kilka razy, więc gwoli sprostowania zdecydowałem się popełnić ten wpis. Co też robię. ...

Oscar Wilde to postać absolutnie nieprawdopodobna. Samo jego życie mogło swobodnie posłużyć za scenariusz do filmu.1 Zdaje się, że nie było drugiego takiego, jak on i w takim stylu krytykującego przywary i hipokryzję ówczesnego społeczeństwa. Do dziś jego powieść, dramaty i zbiory aforyzmów cieszą się wielką popularnością i rzadko kiedy straciły na aktualności — sporo z nich można znaleźć na Wikicytatach. Większość2 jego dzieł jest dostępna w oryginale on-line — choćby tutaj. Zastanawiam się nieraz, czy w dzisiejszych czasach odnalazłby się lepiej? ...

Prawdą jest, iż teoria chaosu czy tytułowy efekt motyla są pojęciami z kategorii matematyczno-fizycznej, to jednak są dość powszechne w codziennym życiu (pomimo krytyki np. prof. Richarda Eykholta). Choćby tak trywialna, zdawać by się mogło, sprawa, jak przepowiadanie pogody, może mieć wręcz katastrofalne skutki, jeśli gdzieś na wstępnym etapie badań wkradnie się choćby niewielkie przekłamanie w liczbach. Bo na tym właśnie to polega. Drobne kłamstwo (lub pomyłka) na początku, rozrasta się do nieprawdopodobnych rozmiarów w późniejszym czasie. ...

Benicio Del Toro, Anthony Hopkins, Emily Blunt i Hugo Weaving to odtwórcy głównych ról w filmie. Taka obsada, de facto, powinna załatwić filmowi pełen sukces. Nie jest to jednak pierwszy raz w historii kina, kiedy dobrzy aktorzy nie są w stanie uratować filmu przed katastrofą, jaką jest scenariusz i reżyseria (zakładając, że te istniały, bo mam spore wątpliwości). Poważnie, gdybym wiedział, że będzie aż tak słabo (trailer na to nie wskazywał), w życiu nie wydałbym pieniędzy na seans. No dobrze, przejdę do konkretów. ...

Vicky Cristina Barcelona Ten film całkiem niedawno recenzował u siebie CoSTa. W zasadzie na tym mógłbym skończyć swoją recenzję, jako że niemal całkowicie się z nim zgadzam. Być może to kwestia sławy Woody’ego, ale naprawdę oczekiwałem po tym filmie czegoś więcej. O słabych punktach można jednak poczytać w przytoczonym wcześniej linku, ja pozwolę sobie skupić się na tych dobrych stronach, bo jest ich kilka. Prawdą jest, że narrator może się nie podobać, wręcz psuć atmosferę i pozbawiać aktorów aktorstwa, ale jednak… mnie takie gawędziarstwo odpowiada. Akurat narrator wcale mi nie przeszkadza. Aktorom też nie powinien, czego dowodzi rewelacyjna Penélope Cruz. Zresztą, dostała za tę rolę Oscara, w pełni zasłużenie. ...