Muzyka

Znów minęło tyle czasu, że aż trudno się ogarnąć. Jak widać (a może nie), troszkę przemeblowałem, ale to w sumie głównie ze względu na ucieczkę z WordPressa. Nie chodzi o exodus dla samego markowania robienia czegoś (choć po trosze pewnie też), bardziej chodziło mi o dostosowanie platformy do moich potrzeb. I udało się. Główne punkty? Markdown. Obowiązkowo. Pełna kontrola nad szablonami etc. Git do VCSa. Strony statyczne. Taka organizacja bardzo mi pasuje – trzymam sobie treści lokalnie w szkicach, a kiedy są gotowe, szybki rsyncowy push i voilà! Gotowe. Po stronie serwera jest to jeszcze lepsze – serwowanie statycznych stron z nginxem to po prostu Speedy Gonzales. ...

Foosy to jedna z tych kapel, która zawsze mi towarzyszy – niezależnie od tego, jaki mam nastrój, ich repertuar jest na tyle szeroki i zróżnicowany, że zawsze znajdę coś dla siebie. Z biegiem czasu, muszę przyznać, do moich playlist przybywało jednak coraz mniej nowego materiału. Tak, jak trzech pierwszych płyt można słuchać w całości, tak od czasów One by One już niekoniecznie. Oczywiście, były przebijające się wyjątki jak np. “All My Life”, “Low”, “Times Like These”,1 “The One”,2 “No Way Back”, “Best of You”, “DOA”, “The Last Song”, “Resolve”, “Cold Day in the Sun”,3 “The Pretender”, “Let It Die” oraz “Long Road to Ruin”,4 ale reszta była, no cóż, dużo słabsza. ...

Od czasu wydania IV mijają cztery lata. Fani Godsmacka nie zostali pozostawieni sami sobie — w 2007 pojawiła się kompilacja Good Times, Bad Times… Ten Years of Godsmack aż wreszcie w 2009 roku wydany zostaje singiel Whiskey Hangover, który zapowiada rozpoczęcie prac nad nowym albumem. The Oracle pojawia się w maju 2010 roku i jest promowane singlem „Cryin’ Like a Bitch". Album liczy 10 utworów, najmniej w historii albumów Godsmacka,1 ale ilość nie miała dla mnie większego znaczenia. Po przesłuchaniu „IV" byłem bardzo zawiedziony — niewiele utworów przypadło mi do gustu, miejscami się dłużyło i generalnie płyta mi się nie podobała. Zapowiadający rozpoczęcie prac na „The Oracle" singiel „Whiskey Hangover" był dobry, ale miałem pewne obawy, że będzie jedynym utworem, który naprawdę przypadnie mi do gustu, a do tego nawet nie znajdzie się na płycie.2 ...

Od ostatniej prywaty na blogu minęło już trochę czasu, więc nie mogę sobie podarować, żeby nie posmucić na te tematy ponownie. Tak, tak, to prawda, że zamierzam tego typu wpisu publikować, co jakieś dwa miesiące, ale jak z tą regularnością wyjdzie w praktyce, to ciężko mi określić w tej chwili. Zresztą, to i tak bez większego znaczenia. Do rzeczy. Przede wszystkim, ten wpis, przynajmniej w pierwszej jego części, może być odrobinę ciekawszy, niż zazwyczaj. Z jakich względów, to zapraszam już do dalszej lektury. Następna sprawa, to organizacja — może się zdarzyć, że np. komentarze wyłapane przez zabezpieczenia bloga będą się pojawiały z kilkudniowym opóźnieniem, a to za sprawą mojego ograniczonego dostępu do komputera (szczegóły niżej). To tyle konkretów, teraz już się będę rozwijał (: ...

Pod koniec 1968 roku grupa The Rolling Stones wpadła na oryginalny pomysł promocji swojej nowo wydanej płyty, Beggars Banquet,1 i 11-12 grudnia zorganizowała telewizyjny występ, na który gościnnie zaprosiła m.in. Johna Lennona, Erica Claptona, The Who, Taj Mahala, Marianne Faithfull, czy Jethro Tull. Ostatecznie show miał trafić na ekrany telewizorów za pośrednictwem stacji BBC, ale z różnych względów do tego nie doszło, taśma zaś „zniknęła" na kilka dekad i została wydana dopiero w 1996 roku (w 2004 roku wydane zostało DVD). ...

Zdecydowanie jest to najbardziej muzyczne wydanie Hej! Co słychać? ;) ever! Poświęciłem je recenzjom dwóch longplayów — Oasis – Dig Out You Soul i Green Day – 21st Century Breakdown — oraz czterech singli wydanych przez kapele Alice in Chains, Godsmack oraz Pearl Jam (: Oasis – Dig Out Your Soul Oasis jest jednym z zespołów mojego dzieciństwa. Pamiętam czas, kiedy zasłuchiwaliśmy się z bratem dwoma albumami — Definitely Maybe (1994), (What’s the Story) Morning Glory? (1995) — i nasz powrót z jednych wakacji, kiedy po raz pierwszy zobaczyliśmy (i usłyszeliśmy, rzecz jasna) D’You Know What I Mean? z nadchodzącej płyty Be Here Now (1997). I właśnie Be Here Now okazało się być ostatnim albumem, jaki przypadł mi do gustu. Wszystkie następne, bez specjalnego rozwodzenia się, po prostu mi się nie podobały. Najzwyczajniej w świecie. Jasne, były odstępstwa, ale tylko i wyłącznie w postaci pojedynczych utworów, jak np. The Importance of Being Idle. Aż do Dig Out Your Soul (2008). ...

Cytując samego siebie — to już chyba rekurencja? :P — z wpisu z przedwczoraj: „Wrażenia z pewnością pojawią się na blogu (:" Z tą samą pewnością właśnie się pojawiają. Jako, że widowisko nieco mnie odchamiło, wspaniałomyślnie postanowiłem dać pierwszeństwo podzielenia się wrażeniami z występu Kasi (: Kate Zacznę od plusów: wspaniałe widowisko, ofkors :) duża ilość miejsc na widowni; przerwa w połowie; możliwość zakupienia płyty DVD z występem; cudowna, poruszająca muzyka (szczególnie duet skrzypaczek — „Duelling violins"); tancerz, który odgrywał główną rolę Pana Tańca poradził sobie znakomicie, chociaż mniej „błyszczał"; Teraz minusy: ...

Chyba nie ma użytkownika Internetu, któremu o ucho choć nie obiła się nazwa Last.fm. To jeden z tych serwisów, który absolutnie zaskarbił sobie moje serce pomysłem, wykonaniem itd. Ostatnio internetowy światek obiegła informacja, iż jedna z jego podstawowych funkcjonalności (radia, konkretniej) stanie się płatna. Nie będę specjalnie rozwodził się nad konkretami, bo te każdy sam może przeczytać w oficjalnym ogłoszeniu na blogu Last.fm, czy na licznych blogach (np. u Pakosa, czy Rafiego). Kontrowersyjny okazał się przytoczony przeze mnie poniżej cytat, a konkretniej podkreślona jego część: ...

Blog zaniemógł był, od ostatniego wpisu minęło 18 dni. Nie będę pisał jakichś przeprosin bo i tak nikt tego nie czyta, skupię się troszkę na przyczynach i przejdę do rzeczy. Przyczyny były. Tyle powinno wystarczyć, myślę ;] O czym nie poinformowałem w międzyczasie, a co z całą pewnością zostało zauważone, na blogu pojawił się system reklamowy. Nie będę podawał linku bo i tak każdy widzi do jakiego. Właściwie nie wiem dlaczego się zdecydowałem, może pchany zuchwałym założeniem -- czy może marzeniem? -- że blog zacznie zarabiać sam na siebie, a może nieskazitelna chęć zysku (na zasadzie: jak można, to czemu nie?). Sprowadziło się to do tego, że blog zarobił na swoją domenę, która prawdopodobnie zostanie nieopłacona o czasie, co doprowadzi do tymczasowego upadku. Z góry sorry, ale jest jeszcze Google Cache, więc nie wszystko stracone. Stąd też moja nieśmiała zapowiedź, że reklamy z bloga znikną, tyle że nie wiem jeszcze kiedy dokładnie (wysoce prawdopodobne, że wraz z początkiem grudnia). ...

Sześć dni temu, tj. 12 października, przyszło na świat siedmioro szczeniąt rasy Alaskan Malamute (pięć suczek i dwa pieski). Temat szczeniąt i ogólnie psów przewijał się przez mojego bloga od czasu do czasu, dotychczas jednak w kategoriach maluchów rasy Buldog Francuski (za sprawą hobby moich rodziców). Jednakże moja mama, pracująca w NSOSW, od pewnego czasu jest kynoterapeutką. Generalnie wiążę się to z tym, że mamy w domu Bajkę (Alaskan Malamute), z którą moja mama pracuje i którą się opiekuje (sam pies jednakże jest, de facto, „służbowy" – jest własnością ośrodka). Bajka została pokryta i, jak wspomniałem wyżej, oszczeniła się. Będę na bieżąco aktualizował galerię (klik na zdjęcie powyżej; niektóre ze zdjęć wykonane zostały przez moją dziewczynę), od czasu do czasu winnym skrobnąć coś o nich na blogu, wysoce prawdopodobne, iż pojawią się również nagrania video (: ...