Książka

Strzeżcie się!… Nie (ostatnio bardzo trendy) wampirów jednak, lecz książek napisanych przez Stephenie Meyer. Mam tu szczególnie na uwadze sagę Zmierzch, w której skład wchodzą części: Zmierzch, Księżyc w Nowiu, Zaćmienie, Przed świtem. Sama w to nie wierzę, ale przeczytałam trzy z nich (ominęłam sobie część Zaćmienie, bynajmniej nie z powodu rozentuzjazmowanego zniecierpliwienia). Nie jest to proza, po której dostaje się intelektualnej zadyszki. Jest to raczej odpowiednik książkowego popcornu, który przegryza się tylko i połyka. Trzeba jedynie uważać, żeby nie stanęło w gardle, czego następstwem będzie nieprzyjemna zgaga. ...

To książka, po którą sięgnąłem jeszcze w ubiegłym roku, przy okazji wakacji w Hiszpanii. Jakimś jednak nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności, będąc na wakacjach jej nie ukończyłem, a później nie mogłem przedłużyć jej wypożyczenia. Zaczął się rok akademicki, zajęcia, inne sprawy i o samej książce zapomniałem. Aż w końcu, niemal rok po tym, jak po nią sięgnąłem, natknąłem się na nią w bibliotece i nie oparłem pokusie wypożyczenia. Z początku musiałem przypomnieć sobie miejsce, na którym skończyłem oraz wiadomości, jakie były tam zawarte, więc szło opornie, ale kiedy przez to przebrnąłem, reszta poszła jak z płatka. ...

Czytając „Rzeźnię numer pięć" po raz pierwszy spotkałem się z twórczością Kurta Vonneguta i był to jednocześnie moment, w którym całkowicie się nią (tą twórczością) zachwyciłem. Później było już z górki: „Śniadanie mistrzów" i „Kocia kołyska". Wszystkie trzy książki w nieco ponad miesiąc. Jednak od tamtego czasu, chyba odrobinę zachłyśnięty, nie sięgałem po jego powieści. Chyba potrzebowałem po za szybko zaaplikowanej dawce odpocząć. Tak też zrobiłem, ale niedawno natknąłem się na jego twórczość w bibliotece i postanowiłem sięgnąć. ...

Poczułem lekkie zmęczenie czytając kolejną książkę popularnonaukową i potrzebowałem od tego odpocząć.1 Między innymi dlatego sięgnąłem po Sherlocka Holmesa, Kurta Vonneguta2 i, polecanego mi gorąco przez Katie, Johna Irvinga, a konkretniej po „Regulamin tłoczni win". Miałem to zrobić już dużo wcześniej, ale dopiero chęć przeczytania „zwykłej" powieści zmobilizowała mnie do sięgnięcia po nią. Z całą pewnością nie jest to ostatnia książka Johna Irvinga, jaką przeczytałem — o nie, zbyt dobrze się bawiłem w trakcie lektury! (: ...

Oscar Wilde to postać absolutnie nieprawdopodobna. Samo jego życie mogło swobodnie posłużyć za scenariusz do filmu.1 Zdaje się, że nie było drugiego takiego, jak on i w takim stylu krytykującego przywary i hipokryzję ówczesnego społeczeństwa. Do dziś jego powieść, dramaty i zbiory aforyzmów cieszą się wielką popularnością i rzadko kiedy straciły na aktualności — sporo z nich można znaleźć na Wikicytatach. Większość2 jego dzieł jest dostępna w oryginale on-line — choćby tutaj. Zastanawiam się nieraz, czy w dzisiejszych czasach odnalazłby się lepiej? ...

Richarda Dawkinsa, jednego z największych intelektualistów naszej epoki, nikomu przedstawiać chyba nie trzeba. Mam nadzieję. W tej książce poznajemy go jako jeszcze większego pasjonata, idealistę, a przede wszystkim jako fascynującą postać. Sięgając po nią spodziewałam się kolejnej ciekawej lektury na temat ewolucji, ciekawostek ze świata fauny i flory. Oczywiście nie brakuje i tego, jednak cel tej książki jest zgoła inny. W dwunastu rozdziałach autor wyjaśnia nam swoją filozofię… życia, można by powiedzieć. Pisze o tym, dlaczego nie jest wyrachowanym, zimnym naukowcem nie potrafiącym docenić piękna przyrody, o tym, że dziwią go wzburzone reakcje na jego popularnonaukowe książki. ...

Po obejrzeniu najnowszej ekranizacji (recenzja poniżej) przygód najsłynniejszego detektywa świata, nie mogłem się oprzeć pokusie przeczytania powieści na podstawie których powstał film. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności wydawnictwo Rea opublikowało 640 stronicowy zbiór powieści i opowiadań Sherlock Holmes: dzienniki i przygody. Polecam uwadze, gdyż za rozsądną cenę można zdobyć Studium w szkarłacie, Znak czterech, Psa Baskerville’ów, Dolinę strachu oraz dwa zbiory opowiadań: Dziennki Sherlocka Holmesa i Ostatni ukłon. Znak czasów robi swoje i naprawdę dziwnie czyta się fragmenty, w których doktor Watson opisuje, jak jego przyjaciel wstrzykuje sobie kokainę. Nic dziwnego, że przy obecnej politycznej poprawności tę kwestię pominięto w filmie. Nie zachowano też typowej dla Sherlocka niechęci wobec kobiet, przynajmniej nie wszystkich. Żywię też duże nadzieje na to, iż profesor Moriarty rozwinie skrzydła w następnej części filmu (jeśli ta powstanie, rzecz jasna). To właśnie on w opowiadaniu Ostatnia zagadka uśmiercił Sherlocka, przeciwnik jest więc godny. ...

Temat teorii ewolucji przewija się przez mojego bloga dość często. Równie często budził pewne kontrowersje, w dużej mierze za sprawą zwolenników alternatywnych teorii, w których palce maczała jakaś nadprzyrodzona istota. Pozostaje tylko cieszyć się, że próby lobbowania przez kreacjonistów ich teorii pseudonaukowych są skutecznie odpierane przez naukowców. Choć zdawać by się mogło, że w dzisiejszych czasach teoria ewolucji potrafi obronić się sama, to jednak zrozumienie jej elegancji nie wszystkim przychodzi z równą łatwością. ...

Autorką recenzji jest Katie1 (: Hmm. Książkę tę dostałam na zeszłe osiemnaste urodziny od Filipa (a jakże!). Zdziwił mnie on bardzo, bo ani jej nie czytałam, ani o niej nie słyszałam. Autorka też dotychczas była mi nieznana. Przeczytałam jednak to dziełko, żeby sprawić Filipowi przyjemność ;) Janet Browne jest, jak dowiadujemy się z informacji podanych z tyłu książki, profesorem Wellcome Trust Centre for the History of Medicine na University College London.2 Napisała też o wiele obszerniejszą niż ta, którą teraz przedstawię, biografię Karola Darwina — „Voyaging" z 1995 r. oraz „The Power of Place" z 2002 r. Wielka szkoda, że to dwutomowe dzieło nie zostało (jeszcze?) wydane w Polsce. Ta sympatyczna z twarzy pani specjalizuje się przede wszystkim w historii naturalnej i rozwoju biologii ewolucyjnej od XVII do XX wieku. ...

Po przeczytaniu tej książki długo nie mogłem sięgnąć po żadną inną. Wydawały mi się jakoś mniej istotne, mniej porywające, mniej prawdziwe. „Shantaram" całkowicie mnie porwał, czytałem z zapartym tchem i z każdą kartką zdawałem sobie sprawę, że już nigdy nie będę czytał tego po raz pierwszy. Trzeba też dodać, że znakomite jest polskie tłumaczenie, na szczególne zaś wyróżnienie zasługują dialogi przyjaciela głównego bohatera — Prabakera. Nie sposób też nie wspomnieć o zupełnie innym spojrzeniu na slumsy i życie w nich. ...