Książka

Tematyka antropologiczna stała się dla mnie wiedzą niezwykle interesująca. II rok moich studiów bardzo pomógł mi ją troszkę bardziej zgłębić, a to dzięki wykładom z Wprowadzenia do lingwistyki kulturowej (prowadzonym przez prof. Annę Dąbrowską) oraz w drugim semestrze wykładom i ćwiczeniom z WOK-u (wykład prowadzony był przez dra Rafała Augustyna, ćwiczenia zaś przez dra Milana Lesiaka). Śmiało mogę napisać, że były to najciekawsze zajęcia na studiach i bardzo żałuję, że żaden z tych dwóch przedmiotów nie jest kontynuowany na III roku. ...

Logika ludzkiego przeznaczenia. Tak, jak poprzednia czytana przeze mnie książka Roberta Wrighta,1 „Moralne Zwierzę”, traktowała o psychologii ewolucyjnej w odniesieniu jednostkowym (na przykładzie Karola Darwina), a więc ograniczona do pojedynczego osobnika ludzkiego, tak „Nonzero" jest próbą przeniesienia ewolucji na… ludzką kulturę. W zasadzie — kultur, różnych i wielu. Próbą bardzo udaną, trzeba dodać. Jeśli jednak ktoś wyobraża sobie, że na piedestale ustawiona będzie kultura europejska i to ona służyła będzie za punkt odniesienia, ten srogo się zawiedzie. ...

Pozwoliłem sobie uciąć podtytuł do polskiego wydania z tego względu, że książka de facto nie zadaje pytania Dlaczego jesteśmy tacy, a nie inni? Ona udziela na to pytanie odpowiedzi, owszem, ale w sposób bardziej wysublimowany i szerszy zakresem, jednak niebezpośrednio. Ale do rzeczy. Robert Wright (obszerniej można o nim poczytać w języku angielskim) jest pracownikiem naukowym na Uniwersytecie w Pensylwanii, dziennikarzem i autorem książek popularnonaukowych. Jego książka Moralne zwierzę stała się światowym bestsellerem i była jedną z najpopularniejszych książek roku 1994. Dostępna również w języku polskim nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka. Niestety, obecnie do znalezienia niemal wyłącznie w bibliotekach i na aukcjach internetowych. ...

Prawdą jest, że miałem swoich ateuszowskich wynurzeń w najbliższym czasie nie publikować, złożyło się jednak tak a nie inaczej, iż przeczytałem książkę Michela Onfray’a, którą gorąco polecał u siebie Brocha. W przeciwieństwie do Richarda Dawkinsa czy Christophera Hitchensa, Onfray jest zawodowym filozofem. Często spotykałem się z zarzutami kierowanymi do obydwu autorów, iż nie powinni podejmować tematu wiary, gdyż nie mają wystarczającej wiedzy z zakresu filozofii i etyki. Pomyślałem sobie, że jeśli temat ten zostanie podjęty przez filozofa, może narodzi się wspólna droga do dyskusji. Cóż się jednak okazuje? ...

Richarda Dawkinsa stałym czytelnikom (i nie tylko im) przedstawiać nie muszę. Magazyn Prospect uznał go, obok Umberta Eco oraz Noama Chomsky’ego, jako najwybitniejszego współczesnego intelektualistę znanego szerokiej publiczności. Światową sławę (nie, jak chcieliby co poniektórzy, Bóg urojony) przyniosła mu publikacja Samolubnego genu (1976), a ugruntowały jego pozycję kolejne publikacje, m.in. Fenotyp rozszerzony (1982), Ślepy zegarmistrz (1986) oraz Rzeka genów (1995). Właśnie po wznowione wydanie tej ostatniej przytoczonej sięgnąłem niedawno i to jej recenzji poświęcony będzie ten wpis (: ...

Ładnych kilka miesięcy wstecz (niemal rok) Brocha napisał u siebie o książce Christophera Hitchensa „bóg nie jest wielki". Zdawałem sobie sprawę, że po przeczytaniu (również wspomnianego u Brochy) „Boga urojonego" Richarda Dawkinsa i pojawiających się głosach sprzeciwu ludzi wierzących na tak zaprezentowany sposób „polemiki" (choć mnie osobiście ona wcale nie przeszkadzała, ale może dlatego, że jestem ateistą :)), będzie trzeba sięgnąć po jeszcze inne książki o podobnej tematyce aby uzupełnić wiedzę i poszerzyć horyzont postrzegania na różne możliwe spojrzenia, spostrzeżenia, a także życiowe doświadczenia autorów. ...

John Brockman zaprosił znanych naukowców i intelektualistów o napisanie esejów na temat teorii ewolucji drogą doboru naturalnego oraz przedstawienie swojej opinii na temat teorii inteligentnego projektu (ang. Intelligent Design). Wśród współautorów warto wymienić m.in. Leonarda Susskinda, Daniela Dennetta, Nicholasa Humphrey’a, Richarda Dawkinsa, Lisę Randall (w sumie jest 16 esejów napisanych przez znanych i cenionych na całym świecie naukowców). W polskiej wersji językowej posłowiem, notabene znakomitym, ograniczonym do przedstawienia suchych faktów, cytowania wypowiedzi poszczególnych polityków etc. związanymi z wydarzeniami jesieni 2006 roku (tak, chodzi o wypowiedzi Macieja Giertycha i Mirosława Orzechowskiego na temat teorii ewolucji oraz późniejszych reakcjach społeczności naukowej na owe) opatrzył Piotr Szwajcer. ...

Richard Bachman brzmi raczej nijako, ale kiedy dodaje się: to pseudonim Stephena Kinga, od razu zmienia się postać rzeczy. A przynajmniej można mieć taką nadzieję. Podobno do napisania Wielkiego marszu inspiracją była rzeczywista sytuacja zaistniała w trakcie II wojny światowej, którą nazwano Marszem śmierci. Tyle, że przytoczony link odnosi się do innych wydarzeń. Pozwolę więc sobie przytoczyć, co zostało o tym wydarzeniu napisane w samej książce: Chodzi o słynny Marsz Śmierci, czyli drogę, którą amerykańscy i filipińscy obrońcy półwyspu Bataan (Filipiny) odbyli pieszo przez wyspę Luzon do japońskiego obozu jenieckiego podczas drugiej wojny światowej (1942). Był to typowy marsz na wyczerpanie. Jeńcy, którzy nie mieli siły iść dalej, byli zabijani; olbrzymia część żołnierzy, którzy skapitulowali, zginęła po drodze. Prawdopodobnie to właśnie wydarzenie było bezpośrednią inspiracją do napisania przez Stephena Kinga tej powieści. ...

Kto to jest Yann Martel? Co ma oznaczać ten tytuł? Życie Pi? To jedna z tych książek, która może i wpadłaby jakoś w moją rękę, ale z całą pewnością nie wypożyczyłbym jej. Nieznany autor, dziwny tytuł i taka sobie okładka. Wiem, wiem, książki nie ocenia się po okładce, ale to byłby tylko jeden z czynników. Byłby. Złożyło się jednak, że mam dziewczynę, która tę książkę przeczytała i… wypożyczyła ją także dla mnie. Miło. Ba! Bardzo miło! Pozycja okazała się być prawdziwą bombą. ...

Ferie, co prawda, nie trwały długo, ale coś nie coś sobie poczytałem. „Strefa Śmierci" / „Martwa Strefa" (spotykałem się z obydwoma tytułami, pozwolę więc sobie posługiwać się nimi naprzemiennie) trafiła w moje niecne ręce trochę przypadkowo – zainteresowałem się starą i wymiętoloną przez czas książką z dziwną, „podwójną" okładką (odsyłam do wydania I z 1993 r.) za 75.000 zł. Dość gruba, liczy sobie ok. 460 stron, została mi pożyczona przez my girlfriend. I dobrze się stało. ...